Prolog

Puste pomieszczenie, tyle zostało po moim pokoju. Siedziałam na ostatnim pudle, które zostało do zabrania, na moich kolanach leżała niebieska torba. Nigdy więcej nie wrócę do tego mieszkania, nigdy więcej już nie potknę się o próg mojego pokoju. Nie chcę stąd odchodzić...Czemu musimy wyprowadzać się z Brooklynu? I to aż na Manhattan! I co ja będę miała zrobić? Będę jeździć nie wiadomo ile metrem...To nie fair! Czemu mama musiała zmienić pracę?! Może i bałam się Manhattanu, mieszkam w Nowym Jorku od zawsze i byłam tam kilka razy a za każdym widziałam coś dziwnego, ale przecież nikt mi nie wierzy, że widziałam chłopaka na skrzydlatym koniu albo psa wielkości ciężarówki, nawet jeżeli żyłam w świecie egipskich bogów a moim ulubieńcem był niezrównoważony psychicznie gryf!
-Katelyn, chodź już, musimy jechać.-usłyszałam łagodny głos mamy.
Westchnęłam, wstałam, torbę przewiesiłam przez ramię i podniosłam pudło. Mama czekała w drzwiach mojego dawnego pokoju, jej czarne, proste włosy były upięte w luźnego koka, zielone oczy błyszczały jak zawsze a lekko miedziana skóra delikatnie mieniła się w słońcu. Jedyne, co w moim wyglądzie było podobne do niej to zielone oczy a reszta...no cóż, mój tajemniczy tatuś chyba bardzo się postarał przy przekazywaniu genów.
-Musimy się przeprowadzać?-jęknęłam.
-Rozmawiałyśmy o tym z tysiąc razy...-westchnęła cicho-Nie martw się, nie będzie tak źle, zobaczysz.-posłała mi uśmiech dodający otuchy.
-Ale tu jest moje miejsce, czemu nie mogę zamieszkać w Domu Brooklyńskim, byśmy się widywały...-podjęłam na nowo i tak przegraną dyskusję.
-To...trudne...kiedyś zrozumiesz, chodź już.-odpowiedziała cicho.
-Co zrozumieć? Wiem, że nawet jak na maga jestem...no inna, ale co mam rozumieć? Jestem kosmitką?
-Katie, to nie to...ty jesteś wyjątkowa, twój ojciec taki był...-westchnęła a w oczach pojawiły się jej te dziwne błyski, jak zawsze kiedy mówiła o tacie.
-Nie interesuje mnie tata, zostawił nas...a z resztą...-westchnęłam i zaczęłam iść do drzwi-Niech już będzie...niech tylko Maat mnie chroni przed tym całym Mahattanem, jak mnie coś tam zeżre to Ozyrys będzie się ze mną męczył.-mruknęłam.
-Oj już nie marudź.-mama lekko się zaśmiała.
***
Wcześniej nienawidziłam pakowania, ale rozpakowywanie było tysiąc razy gorsze, pewnie gdyby nie pomoc syna sąsiadki (na razie zapamiętałam, że jego imię zaczyna się na "P", sukces...) to chyba trwałoby to w nieskończoność. Miał czarne włosy, oczy w kolorze oceanu, był dobrze zbudowany a jednocześnie szczupły, pachniał morzem...No i znowu genialnie potknęłam się o nic...przynajmniej tym razem nie rozwaliłam posągu Ra czy innego bóstwa, to już coś! A no i sobie przypomniałam, mój nowy sąsiad ma na imię Percy! Kolejny sukces tego okropnego dnia! Kiedy w końcu wszystko było już w miarę ogarnięte (pomińmy brak bałaganu w mojej szafie, to mała usterka, naprawimy to) Percy stanął w drzwiach salonu i uśmiechnął się lekko.
-Znasz tu kogoś?-zapytał.
-Eee...no nieeeeee...-wymamrotałam.
-Hmm...może chcesz jutro przyjść do nas?-zaproponował.
-Chętnie, ale...to dopiero wieczorem...-odpowiedziałam.
No bo nie żeby coś ale muszę się trochę pobawić mozami Izydy i razem z Sadie powkurzać Cartera.
-Yhym, to do zobaczenia.-uśmiechnął się przyjaźnie i wyszedł.
Czemu miałam wrażenie, że jest w nim coś...no nie umiem tego wyjaśnić, ale byłam pewna, że chyba on nie jest tylko zwykłym sąsiadem, coś więcej się w nim kryło...Nieeee, jeżeli byłby spokrewniony, z którymś z faraonów nie uchowałby się przed nami tak łatwo, on był kimś innym...Albo tak mi się pomieszało w głowie od tego rozpakowywania, że mózg mi wariuje.
~~~
Sztywny ten początek i słaby, wiem, ale jakoś trzeba zacząć. Sama nie wiem co mnie naszło żeby teraz pisać, chyba nałykałam się za dużo wody z aqua parku...Mam nadzieję, że nie jest tak źle.
Czytałeś  ---> skomentuj, to bardzo motywuje ^^.